Η απουσία του Κλωναρίδη στέρησε ταχύτητα και παιχνίδι στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας από την ομάδα του Ουζουνίδη.

Η επιλογή του τεχνικού του Παναθηναϊκού ήταν να ξεκινήσει τον Λέτο, που έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, και συνολικά ο Παναθηναϊκός ήταν πιο αργός.
Κατάφερε όμως να επιβληθεί σχετικά εύκολα, δίχως να βγάλει τη φρεσκάδα των τελευταίων παιχνιδιών. Στο πρώτο ημίχρονο εκμεταλλεύτηκε την εύκολη κατοχή μπάλας που έπαιρνε ανά διαστήματα, το γεγονός πως ο Ηρακλής δεν μπόρεσε να του δημιουργήσει ρήγματα και την ποιότητα του Εμποκού. Δύο πάσες του Εμποκού, στο 20ό λεπτό και στο 36ο, ήταν αυτές που έδωσαν τις δύο πολύ καλές ευκαιρίες του Παναθηναϊκού. Ο Χουλτ την πρώτη την πέταξε, ο Μπεργκ κέρδισε πέναλτι και έγινε το 0-1.

Στην επανάληψη ο Παναθηναϊκός είχε μαζί του και τον άνεμο, ο Ηρακλής ήταν πιο ανοιχτός γιατί έπρεπε να κυνηγήσει το γκολ και όλα έδειχναν πως θα έρθει ένα εύκολο διπλό. Ομως ήταν επιπόλαιος και πέταξε αρκετές ευκαιρίες.

Στη μοναδική ευκαιρία που δημιούργησε ο Ηρακλής δέχτηκε την ισοφάριση επειδή ο Τελάντερ δεν μπόρεσε να στρίψει το σώμα του. Η μπάλα χτύπησε στον αμυντικό του Παναθηναϊκού, ήταν σαν να βρήκε σε τοίχο και μπήκε στα δίχτυα.

Στο τέλος ο Ουζουνίδης έπαιξε και το χαρτί του Μολίνς, ο οποίος δεν έδειξε και πολλά πράγματα. Στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού δεν υπήρξε καθαρός χρόνος, παίχτηκε ελάχιστα ποδόσφαιρο και είναι περίεργο που δόθηκαν μόλις 3 λεπτά καθυστέρησης.

Ο Ηρακλής πήρε τον βαθμό που του στέρησε μία λανθασμένη τακτικά απόφαση του Κούρου στην τελευταία φάση στο Περιστέρι και μπορεί να συνεχίσει τη μάχη που δίνει για τη σωτηρία του. Ο Παντελίδης έχει καταφέρει να σταματήσει με τον ίδιο τρόπο ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό. Παίζοντας με μικρή κατοχή, χαμηλά και ψάχνοντας την επίθεση από μία όμορφη ενέργεια των Λεοζίνιο, Περόνε, που είναι φανερά πάνω από το επίπεδο των υπολοίπων. Ο βαθμός τούς δίνει ελπίδες για να κυνηγήσουν τη σωτηρία τους και το τελευταίο διάστημα μάχονται περισσότερο από Βέροια, Λεβαδιακό, Λάρισα. Ο Παναθηναϊκός μπήκε σε περιπέτειες για την είσοδό του στην 5άδα, καθώς έχει δύσκολο πρόγραμμα μπροστά του.

imerisia.gr

"Mes que un club": το "μότο" που συνοδεύει τη Μπαρτσελόνα (σ.σ. Περισσότερο από ένας σύλλογος) δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη στιγμή για να βρει την "εφαρμογή" του. Η 8η Μαρτίου θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Είναι ίσως η μεγαλύτερη νίκη της, μεγαλύτερη από κάθε άλλη που πέτυχε στους δεκάδες τελικούς που έχει παίξει.

Μετά την ήττα με 4-0 στο πρώτο παιχνίδι με την Παρί Σεν Ζερμέν στο Παρίσι πολλοί ήταν εκείνοι που ξέγραψαν τους Καταλανούς. Ο επαναληπτικός του Καμπ Νου έμοιαζε γι’ αυτούς μια τυπική διαδικασία, όπου η Μπάρτσα θα νικούσε μεν αλλά δεν θα προκρίνονταν. Αλλά στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν τελειώνει πριν σφυρίξει ο διαιτητής. Ρωτήστε και τη Μπάγερν Μονάχου, το έχει μάθει καλά από τον τελικό του ’99.

Ώρα πριν γίνει η σέντρα, οι εξέδρες του Καμπ Νου ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Και πέρα από το «πόσο τυχεροί είναι αυτοί που μπορούν να είναι εκεί», η αίσθηση ήταν «δεν το χάνει η Μπαρτσελόνα». Όχι γιατί φέτος είναι καλή. Δεν είναι. Ούτε και το βράδυ της Τρίτης ήταν καλή. Αλλά γιατί έχει βαριά φανέλα. Κάτι που δεν έχει η Παρί Σεν Ζερμέν, όσα λεφτά κι αν ρίξει ο ζάμπλουτος ιδιοκτήτης της.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο 6-1 του Καμπ Νου. Το γκολ του Καβάνι στο 62’ "πάγωσε" τους πάντες (3-1). Το υπέροχο γκολ – φάουλ του Νεϊμάρ (4-1) απλά χειροκροτήθηκε και κανείς δεν το πανηγύρισε. Και δευτερόλεπτα πριν το τέλος, το γκολ του Σέρτζι Ρομπέρτο έβαλε φωτιά στις εξέδρες, στον αγωνιστικό χώρο, στον πάγκο, στους δρόμους της Βαρκελώνης.

Ο σκόρερ χάθηκε στις αγκαλιές συμπαικτών, οπαδών, προπονητών. Ο Λιονέλ Μέσι (που δεν άγγιξε σε κανένα σημείο του αγώνα τον καλό του εαυτό αλλά για καλή τύχη της Μπάρτσα υπήρχε ο Νειμάρ) ανέβηκε στην εξέδρα για να πανηγυρίσει. Για πολλή ώρα μετά το τέλος του αγώνα, κανείς δεν έφευγε από το γήπεδο. Ένα πάρτι, ένα μεθύσι. Απόλυτα δικαιολογημένο.

Και μετά, οι πανηγυρισμοί στα αποδυτήρια, η χαρά μιας ομάδας που απέδειξε πως είναι πολύ σκληρή για να «πεθάνει». Είτε είναι κανείς οπαδός της ή όχι (γιατί η Μπαρτσελόνα είτε τη λατρεύεις είτε τη μισείς, μέση λύση δεν υπάρχει) το μόνο που μπορεί να παραδεχτεί μετά την επική ανατροπή επί της Παρί είναι πως πρέπει να υποκλιθεί στην ομάδα που λέγεται Μπαρτσελόνα. Και στον Νεϊμάρ, που ήταν ίσως ο μόνος που πίστεψε ότι η Μπάρτσα μπορούσε και την πήρε από το χέρι.

Ο παίκτης που όχι μόνο σκόραρε δυο φορές και κέρδισε ένα πέναλτι (επιεικώς αμφισβητούμενο) αλλά εκείνος που γυρνούσε στην άμυνα για να μαρκάρει και αμέσως μετά επέστρεφε στην επίθεση για να κάνει τους αμυντικούς της Παρί να βλέπουν εφιάλτες.

Της το έκανε εύκολο της Μπαρτσελόνα και η Παρί. Μια ομάδα απούσα και φοβισμένη, που μπήκε στο Καμπ Νου να παίξει κατενάτσιο. Μια ομάδα που δεν είχε το σθένος, ακόμη κι όταν ο Καβάνι μείωσε και της έδωσε το εισιτήριο της πρόκρισης για να το τσεκάρει, έκανε δυο φάσεις, δυο ανεπανάληπτα τετ α τετ και τα έχασε και τα δυο. Και όχι όποιοι κι όποιοι παίκτες, αλλά δυο ποδοσφαιριστές αξίας όπως ο Καβάνι και ο Ντι Μαρία, η είσοδος του οποίου αφύπνισε για λίγο τους Γάλλους.

Και έξω από το γήπεδο, μεθύσι κι εκεί. Ο Λιονέλ Μέσι είδε… κι έπαθε να φύγει από το Καμπ Νου. Μόλις οι οπαδοί της Μπάρτσα, που περίμεναν τους παίκτες για να τους αποθεώσουν έξω από το γήπεδο, είδαν το αυτοκίνητο του Αργεντινού σταρ, του έβαλαν… stop. Έπεσαν μπροστά και άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του. Να τον αποθεώνουν, με τη σύντροφό του Αντονέλα να καταγράφει τη στιγμή με το κινητό της και να μην μπορεί να πιστέψει αυτό που ζούσε! Ίσως ούτε και ο ίδιος ο Μέσι να μπορούσε…

newsit.gr