Ο Ανδρέας γεννήθηκε στις 21 Απριλίου 1998 στην Πάτρα και μεγάλωσε στην Κω.

Σε ηλικία 7-8 ετών ξεκίνησε την πρώτη του επαφή με το άθλημα έχοντας σας πρότυπο τον αδελφό του Γιώργο Σκούφη, επίσης μπασκετμπολίστα, που αγωνίζεται τα τελευταία χρόνια στο Ιπποκράτη. Σε όλη αυτή την πορεία του "πέρασαν" πολλοί προπονητές και σίγουρα όπως λέει και ο ίδιος κάτι πήρε από όλους. Τα όσα διδάχθηκε αλλά και οι συμβουλές τους είναι στοιχεία που πάντα τον ακολουθούν...

Προπονητές που τον βοήθησαν από μικρή ηλικία και από τα τμήματα υποδομής ακόμη, ήταν οι Γιάννης Παππούλης, Μιχάλης Καπλανίδης, Πάρης Χατζηδαυϊδ. Οι δύο όμως άνθρωποι και προπονητές με τους οποίους έχει ακόμη επαφές είναι ο Δημήτρης Δρόσος και ο Θανάσης Χατζηνικολάου. Ιδιαίτερα όπως μας τόνισε ο πρώτος άνθρωπος που παίρνει τηλέφωνο όταν τον απασχολεί κάτι είναι ο Δημήτρης...

Στην συζήτηση μας μαζί του, θέσαμε αρκετά ερωτήματα τα οποία και μας απάντησε με μεγάλη προθυμία.

Τι σημαίνει για σένα να είσαι μέλος της Εθνικής ομάδας, τι αισθάνθηκες όταν φόρεσες τη φανέλα με το εθνόσημο;
Από μικρή ηλικία έβλεπα τους μεγαλύτερους μου να παίζουν μπάσκετ και πάντα ονειρευόμουν κάποια στιγμή να καταφέρω να είμαι και εγώ σε μια μεγάλη ομάδα. Ενώ διάβαζα για τις εξετάσεις του σχολείου μου, έγινε η πρόταση από την ομάδα του Ίκαρου προς στους γονείς μου, πράγμα το οποίο δεν γνώριζα εγώ. Κάποια στιγμή η μητέρα μου, αφού τελείωσαν οι εξετάσεις, μου αποκάλυψε την πρόταση και όπως καταλαβαίνετε πέταξα από την χαρά μου, δηλώνοντας τους πως ήθελα να πάω στην Αθήνα. Για την οικογένεια μου ήταν λίγο δύσκολο αυτό, μιας και ήμουν μικρός, τους έπεισα πως εκεί πάω για έναν σκοπό και θα είμαι προσεκτικός.. Τελικά με την στήριξη τους υπέγραψα στον Ίκαρο Καλλιθέας κάνοντας την πρώτη επαγγελματική μεταγραφή μου. Όταν έφυγα για πρώτη φορά από την Κω το 2013 για τον Ίκαρο είχα σαν στόχο να κάνω μια καλή πορεία με την ομάδα μου, με απώτερο σκοπό να καταφέρω να διακριθώ και να κερδίσω μια θέση στην Εθνική. Κάτι βέβαια που δεν άργησε να συμβεί αφού το επόμενο καλοκαίρι έγινε η κλήση μου στην εθνική με προπονητές τους Μανουσελη-Τούφα, γεγονός το οποίο με χαροποίησε ιδιαίτερα και θα το θυμάμαι για πάντα.

Πιστεύεις πως τα παιδιά της επαρχίας έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τα παιδιά τις πρωτεύουσας; Για να πετύχεις, θα πρέπει να φύγεις από τον τόπο σου;
Ο τόπος μου είναι ανεκτίμητος και τον αγαπώ, είναι εδώ η οικογένεια μου και οι φίλοι μου, σίγουρα στον αθλητισμό χρειάζονται και οι ευκαιρίες οι οποίες είναι περισσότερες στην Αθήνα. Όταν μου έγινε η πρόταση σίγουρα σκέφτηκα πως ήταν η στιγμή της ζωής μου και ήθελα να φύγω για να μπορέσω να εκπληρώσω τα όνειρα μου. Είναι δύσκολο να έρθει η διάκριση για ένα παιδί από νησί ακόμη και αν αγωνίζεται η ομάδα του νησιού του σε μια εθνική κατηγορία.

Πόσο δύσκολα ή εύκολα ήταν για σένα τα πράγματα στην Αθήνα και μετέπειτα στην Πάτρα; Πόσες ώρες έκανες προπόνηση; Στερήθηκες κάτι;
Σίγουρα τα πράγματα και η ζωή δεν είναι τόσο εύκολη στις μεγάλες πόλεις όπως στο νησί που οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί. Με πολύ προσπάθεια και θυσίες όλα μπορείς να τα πετύχεις ειδικά όταν έχει δίπλα σου ανθρώπους που σε στηρίζουν, όπως είναι η οικογένεια, οι προπονητές και οι φίλοι. Έκανα αρκετές ώρες προπόνηση υπήρχαν φορές που έφευγα από το σπίτι στις 3 το μεσημέρι και γυρνούσα στις 11 το βράδυ, σίγουρα κάποιες ώρες που θα ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω ή απλά να ξεκουραστώ δεν τις είχα.

Παρακολουθείς τα αθλητικά δρώμενα του νησιού όσο λείπεις από την Κω;
Ναι, με ενδιαφέρει αρκετά το τι κάνουν οι ομάδες μας, ιδιαίτερα ο Ιπποκράτης, όπου έχει ομάδες σε εθνικές κατηγορίες. Πίστευα πως το γυναικείο θα παρέμενε στην κατηγορία και το ανδρικό θα ανέβαινε στην Β' εθνική, ελπίζω να το καταφέρουν φέτος οι δύο ομάδες, επιστροφή στην Α1 και άνοδος για το ανδρικό. Επίσης παρακολουθούσα την Α.Ε. Δικαίου είχε καλή ομάδα και πίστευα πως θα τα κατάφερνε και αυτή κρίμα που δεν ανέβηκε.

Υπάρχουν αθλητές του μπάσκετ στο νησί που θαυμάζεις;
Σίγουρα υπάρχουν αθλητές που θαύμαζα από μικρός για διάφορους λόγους τον καθένα ξεχωριστά. Εκτός από τον αδελφό μου Γιώργο όπως είπα και παραπάνω, μικρός θαύμαζα πολύ τον Δημήτρη Πλευράκη, γιατί με εντυπωσίαζε που κάρφωνε στην μπασκέτα. Επίσης μου άρεσε πολύ σαν παίχτης ο Γιώργος Τρύπας της Α.Ε. Δικαίου και ο Νώντας Γκοράτσας του Ιπποκράτη.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα έδινες στα παιδιά της ηλικίας σου τα οποία έχουν και αυτά τα δικά τους όνειρα;
Σίγουρα αυτό που θα τους έλεγα είναι να κυνηγήσουν ότι αγαπούν και ονειρεύονται και να μην το βάζουν κάτω όσες δυσκολίες και αν συναντήσουν. Να προσπαθήσουν να συνδυάσουν το σχολείο με ότι θέλουν να κάνουν, όσο αφορά το μπάσκετ θα ήθελα να τους πω ότι δεν είναι όλα ρόδινα ακόμη και στις μεγάλες ομάδες. Θα "πέσουν" πολλές φορές κάτω και θα πρέπει να σηκωθούν και να συνεχίσουν, δεν είναι εύκολα τα πράγματα θέλει πολύ κόπο, άλλωστε σε όλους τους τομείς χρειάζεται αυτό, αν θες να πετύχεις στην ζωή σου!

Ο Ανδρέας, σήμερα αναχωρεί για Πάτρα και θα συνεχίσει με την ομάδα του Προμηθέα Πατρών, που φέτος ανέβηκε στα σαλόνια της Α1 εθνικής. Σε όλη την διάρκεια της συνέντευξης μας έκανε εντύπωση ο τρόπος και ο λόγος του, αφού πρόκειται για ένα εξαιρετικό παιδί με χαμηλό προφίλ και ήθος, το οποίο έχει απόλυτη συναίσθηση του τι έχει πετύχει αλλά δεν έχει καβαλήσει το "καλάμι".

Ευχόμαστε στον Ανδρέα, όπως και σε όλα τα παιδιά από την Κω, που εκτός νησιού διαπρέπουν στις επιστήμες τον αθλητισμό, τον πολιτισμό και σε πολλά άλλα, να συνεχίζουν να μας κάνουν υπερήφανους...