Ο Θανάσης Ασπρούλιας γράφει για τις ντροπιαστικές εικόνες που εκτυλίχθηκαν στο Φάιναλ Φορ Νεανίδων, που διεξήχθη στο “κλειστό” γυμναστήριο της Καλύμνου.

Για την Κάλυμνο μου είναι δύσκολο να εκφράσω αντικειμενικά τις σκέψεις μου. Αυτό που για την πλειονότητα του πληθυσμού είναι ένα άγνωστο ακριτικό νησί, γνωστό για τους σφουγγαράδες του, για εμένα είναι η δεύτερη πατρίδα, που γνώρισα σε ηλικία 18 ετών, είναι ο τόπος που μου πρόσφερε απλόχερα τη δεύτερη οικογένειά μου και της χρωστάω ευγνωμοσύνη.

Στην Κάλυμνο δεν γνώρισα μόνο τον μελλοντικό φίλο, κουμπάρο κι εν τέλει αδελφό, Αντώνη, αλλά ένα σωρό ανθρώπους με σπάνιο πνεύμα, μία ιδιαίτερη σοφία και κυρίως ευστροφία. Αλλοι, όπως ο Νίκος, ή ο Γιάννης κατακτούν την Ευρώπη, κι άλλοι, ο Μιχάλης, ο Σάκης, ο Αντώνης Κ. αρνήθηκαν πεισματικά τα κελεύσματα της πρωτεύουσας αφιερώνοντας τη ζωή τους στην κοινωνία που γεννήθηκαν, αποφασισμένοι να διαιωνίσουν το σπάνιο πνεύμα του νησιού, θυσιάζοντας καριέρες και όνειρα. Πιστέψτε με δεν υπερβάλλω.

Μετά τον δάσκαλο Παπαγγελή, όμως, η σχέση μου με την Κάλυμνο όχι δεν αποτεφρώθηκε ποτέ, αλλά τότε, στα μικράτατα, όταν το μπάσκετ έμπαινε πολύ έντονα στη ζωή και ως επίδοξοι, ονειροπαρμένοι επίγονοι του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Φάνη, από την τσάντα του σχολείου δεν έβγαιναν ποτέ τα ευαγγέλια του μπάσκετ. Το θρυλικό “7ήμερο” του Κοτσώνη, αργότερα το “Μπάσκετ” του Ευσταθίου και εν τέλει το ηγεμονικό στο επίπεδο του Τύπου της εποχής, το “Τρίποντο”. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, για εμάς, που ρουφάγαμε ακόμα και τα μονόστηλα των αθλητικών εφημερίδων και των εξειδικευμένων εκδόσεων, μία ομάδα ονόματι Ατταλος είχε γίνει συνώνυμη του υπερβατικού ορίου, δημιουργώντας ένα μικρό μύθο.

Ηταν ο Ατταλος Καλύμνου της Σεβαστής Ασημακοπούλου. της Πόπης Κυπραίου, Κατίνας Κουλλιά, της Μαρίας Ασημακοπούλου, της Σεβαστής Χατζηγεωργίου, της Ειρήνης Ασημακοπουλου, της Ειρήνης Κουρκούτη, της Ειρήνης Φαρμακίδου, της Σεβαστής Ιακώβου με προπονητή τον Γιάννη Γερακιό, που κατάφερε να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στην Α’ Εθνική του πρωταθλήματος των Γυναικών. Ενα πρωτάθλημα, που, μη σας ξαφνιάζει, λόγω του Σπόρτιγκ και της Αννυς Κωνσταντινίδου και τις μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες που έκανε, κάθε άλλο παρά ανυπόληπτο ήταν.

Το μπάσκετ της Δωδεκανήσου δε γεννήθηκε στην Κάλυμνο, ήταν όμως το νησί που έστειλε την πρώτη ομάδα του νησιωτικού συμπλέγματος στην Πρωτη Εθνική, και υποδέχθηκε το πρώτο κλειστό της ευρύτερης περιοχής. Αργότερα, η παραγωγική διαδικασία έδωσε κύτταρο ζωής στις σπουδαίες Φωτούλα και Βίκυ Βολωνάκη (αδελφές του Δημήτρη, που έπαιξε ποδόσφαιρο στην ΑΕΚ). Η Κάλυμνος δεν μετετράπη ποτέ σε μπασκετικό λίκνο της Δωδεκανήσου, το κατόρθωμα των κοριτσιών του Αττάλου όμως, τότε, θα παραμένει ως ένας από τους μεγαλύτερους αθλητικούς άθλους. Η μικρή Κάλυμνος, ταξίδεψε το όνομά της σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, είναι οι ίδιοι (κατεστραμμένοι) τοίχοι, το ίδιο (λιωμένο και επικίνδυνο πια) πλαστικό ταρτάν, οι ίδιες (απαρχαιωμένες) μπασκέτες, η ίδια (τρυπημένη από την αδιαφορία) στέγη, που θυμίζουν τον άθλο του Αττάλου. Το πρώτο κλειστό της Δωδεκανήσου, αυτό στο οποίο παίζουμε όλοι εμείς ως επισκέπτες κάθε καλοκαίρι μέσα στο λιοπύρι, είναι πλέον το χειρότερο, το πιο εγκαταλελειμμένο, το πιο επικίνδυνο του συμπλέγματος κι ένα από τα χειρότερα αθλητικά κουφάρια της χώρας.

Μέχρι που προ ημερών, στη διάρκεια του Φάιναλ Φορ Νεανίδων, η ντροπή και η θλίψη πολιόρκησαν συναισθηματικά τους κατοίκους του νησιού, που έτσι κι αλλιώς, εδώ και δεκαετίες, αισθάνονται μόνοι. Ολους αυτούς που η Πολιτεία θυμάται μονάχα σε περιόδους κρίσεων και στις επετείους της κρίσης των Ιμίων. Χορτασμένοι από ψέματα, υπερβολές και υποσχέσεις πια, οι κάτοικοι της Καλύμνου, που περίμεναν δεκαετίες ολόκληρες να ολοκληρωθεί το μισοχτισμένο (και αφημένο στην τύχη του επί χρόνια) αεροδρόμιο, δεν περιμένουν τίποτα. Δεν ανέχονται όμως να είναι Πολίτες τρίτης, ούτε, εν έτει 2017, να γίνονται πρωταγωνιστές σκηνών, που ακόμα και πριν από 30 χρόνια θα ήταν εξευτελιστικές για τον τόπο και την αξιοπρέπειά των κατοίκων της.

Ακόμα χειρότερη όμως, ήταν η εικόνα των κοριτσιών, που στην προσπάθειά τους να πετύχουν το στόχο τους, έσκαγαν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα στο πλαστικό του γηπέδου, που δεχόταν σταγόνες βροχής από παντού. Κουβάδες και πανιά επιστρατεύτηκαν για να ευνοήσουν την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα, που εξελίχθηκε σε μπάσκετ ανώμαλης επιφάνειας.

Ο αγώνας διήρκησε τρεις ολόκληρες ώρες, διότι ΕΠΡΕΠΕ να γίνει, εξαιτίας των δρομολογίων των καραβιών και των επιπλέον εξόδων που θα γεννούσε μία πιθανή αναβολή. Η ζωή στα νησιά, έτσι είναι, μην απατάσθε! Ζω στην Ελλάδα, όπως κι εσείς… Δεν έχω απολύτως καμία απαίτηση από τις ομάδες, ή τους διοργανωτές και τους διαιτητές να αποφασίσουν ελαφρά τη καρδία μία αναβολή.

Είχαν ανθρώπινη υποχρέωση να το παλέψουν. Είναι άλλο αυτό όμως, κι άλλο να μπαίνει σε κίνδυνο η σωματική υγεία των νεαρών αθλητριών, που από την πλευρά τους, όχι μόνο αγωνιούσαν να αγωνιστούν, αλλά θα έπαιζαν ακόμα και σε ανοιχτό γήπεδο με χιόνι τον αγώνα της ζωής τους. Αυτά τα κορίτσια δε βρέθηκε κανείς να τα προστατεύσει. Η Κάλυμνος, που έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για την διοργάνωση του Φάιναλ Φορ, ανέλαβε την ευθύνη με προσευχές κι επικλήσεις να μην ανοίξουν οι ουρανοί αυτό το διήμερο. Ομως άνοιξαν. Και οι εικόνες έμοιαζαν να έρχονται από τις σελίδες μία αθλητικού περιεχομένου Αποκάλυψης.

Η Κάλυμνος έχει αφεθεί στη μοίρα της, μαζί και οι υποδομές της, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των αθλητών και των αθλητριών του νησιού, που έχει παράξει ποδοσφαιριστές και πανελλήνιους πρωταθλητές στο στίβο. Με το κλειστό του μπάσκετ όμως, δεν ασχολείται κανείς. Παραμελημένο στο γήρας του φιλοξενεί φυντάνια που έχουν έρωτα για τον αθλητισμό, αγνοώντας τους κινδύνους που κρύβει. Υποσχέσεις; Πολλές! Εξαγγελίες; Ακόμα περισσότερες! Χρόνια και χρόνια επαναλαμβάνεται το ίδιο ποίημα, που πλέον έχει πάψει να δημιουργεί ελπίδα για ένα ακριτικό νησί, που εκτός των προβλημάτων στις συγκοινωνίες, δεν προσφέρει στους κατοίκους του μία διέξοδο ενασχόλησης ή ψυχαγωγίας.

Μάλλον είναι δευτερεύουσα ανάγκη για τη Δημοτική Αρχή και όλες που προηγήθηκαν. Η Κάλυμνος των σφουγγαράδων, βρήκε χώρο στην επικαιρότητα, όχι, όμως, για καλό. Οπως συμβαίνει συνήθως με τους ακριτικούς τόπους και ιδιαίτερα με τις περιοχές εκτός της τουριστικής ελίτ ζώνης της ελληνικής επικράτειας. Ας είναι η κατασκευή ενός γηπέδου, σε ένα νησί με αθλητική παράδοση, η αφορμή για να γίνει ο Κάλυμνος φορέας όμορφων ειδήσεων. Και κυρίως για να υπάρξει ένα αντίβαρο στην δεδομένη, πια, γνώμη ότι τους ακρίτες θυμόμαστε όποτε μας καπνίσει. Η όποτε μας βολεύει!

kalymnos-news.gr