Το κείμενο ανέβηκε στο anoixtoparathyro.gr και ξεκινά με μια φράση του λογοτέχνη Δ. Πιστικού: «Το θέμα μας είναι όταν έρθει η ώρα να γίνει απογραφή να είσαι βέβαιος πως όσα αφήνεις πίσω είναι καλύτερα από όσα βρήκες».

Σύμφωνα με τον Γιάννη Πανούση, όμως «δεν είναι αυτό το θέμα μας». Και από εκείνο το σημείο ξεκινά η επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο ο Γιάννης Πανούσης αναφέρεται ως «ο Ηγέτης» ή «ο Κυβερνήτης» ή «ο Αρχηγός». Γράφει πως το προφίλ του πρέπει να το χειρίζεται ο «άξιος εαυτός του που έχει μάθει να πολεμάει και να νικάει το αλαζονικό, δημαγωγικό, παραπλανητικό, ανάξιο κι άφιλο άλλο του Εγώ».

Γράφει επίσης πως «ο Ηγέτης (...) ήταν ικανός και διάφανος και δεν ταύτιζε την πολιτική ηθική με την πονηριά (...) το fair play μακροπρόθεσμα λειτουργεί υπέρ του Ηγέτη και των θεσμών ενώ η "μπαμπεσιά" επιστρέφει με σφοδρότερο τρόπο και δυσανάλογο κόστος».

Αναφέρεται επίσης στον Αλέξη Τσίπρα ως «ο Αρχηγός», που δεν πρέπει να ευνοεί "ημετέρους", να μην αδικεί ακόμα κι αυτούς που τον αδικούν, να μην εκδικείται, να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και να σέβεται όλους τους θεσμούς χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.

«Στην πολιτική πρέπει να εισέρχεσαι και να εξέρχεσαι, να νικάς και να χάνεις με αξιοπρέπεια. Η υστεροφημία κερδίζεται με αλήθειες κι όχι με ψέματα», γράφει ο Γιάννης Πανούσης και ούτε λίγο ούτε πολύ καλεί τον Αλέξη Τσίπρα σε... αποχώρηση, γράφοντας πως «ο Ηγέτης [αυτο]θυσιάζεται πριν τον στήσουν στον τοίχο οι διαψεύσεις του και τον πυροβολήσουν πισώπλατα οι "σύντροφοί" του. (...) αποχωρούν και δεν υποχωρούν. Δεν εκχωρούν όμως την εξουσία τους και τη σχέση τους με το λαό στους "επιγόνους" πρίν την κρίσιμη απόφαση της [πολιτικής και όχι μόνο] Μοίρας».

Σήμα κινδύνου – [Ανοικτή επιστολή στον Αλέξη Τσίπρα]

Το θέμα μας είναι όταν έρθει η ώρα να γίνει απογραφή να είσαι βέβαιος πως όσα αφήνεις πίσω είναι καλύτερα από όσα βρήκες

Δ. Πιστικός, Δεν είναι αυτό το θέμα μας

Το προφίλ του Ηγέτη δεν το φτιάχνουν ούτε [πρέπει να] το χειρίζονται οι image makers αλλά ο ίδιος. Ή, καλύτερα, ο φωτεινός εαυτός του. Ο υπερήφανος, ενάρετος, δίκαιος, μεγαλόκαρδος, σώφρων και άξιος εαυτός του που έχει μάθει να πολεμάει και να νικάει το αλαζονικό, δημαγωγικό, παραπλανητικό, ανάξιο κι άφιλο άλλο του Εγώ.

Ο Ηγέτης ήταν εξαρχής Κάποιος και δεν έγινε Κάτι λόγω της εξουσίας. Ενδιαφερόταν για τους αδύναμους και δεν προσκυνούσε τους δυνατούς λόγω συγκυρίας. Ήταν ικανός και διάφανος και δεν ταύτιζε την πολιτική ηθική με την πονηριά.

Οι ευφυείς κινήσεις του Ηγέτη στην πολιτική σκακιέρα διατηρούν την επιρροή ή και τη γοητεία στο λαό αρκεί να μη συνδυάζονται με "παιχνίδια εκτός κανόνων".

Το fair play μακροπρόθεσμα λειτουργεί υπέρ του Ηγέτη και των θεσμών ενώ η "μπαμπεσιά" επιστρέφει με σφοδρότερο τρόπο και δυσανάλογο κόστος.

Χρειάζεται χρόνος και ήθος για να γίνεις "κύριος του πραγματικού εαυτού σου" και κυρίως να μάθεις να μην πιέζεις τη μοίρα σου πάνω από τις δυνάμεις σου.

Πώς όμως ένας Αρχηγός μπορεί να καταστεί εγγυητής του καλού εαυτού του, να επιμεληθεί ενός παραδειγματικού βίου, ν’ ασκηθεί στην πολιτική αρετή, να γίνει πρότυπο, με βάση τον τρόπο που σκέφτεται, πράττει και ζει;

Απλά, να μην ευνοεί "ημετέρους", να μην αδικεί [ακόμα κι αυτούς που τον αδικούν], να μην εκδικείται. Να μεριμνά για την παιδεία των πολιτών και για την ποιότητα της Δημοκρατίας. Να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και να σέβεται όλους τους θεσμούς χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.

Τις συμφορές δεν τις στέλνουν οι Θεοί [Επίκουρος] ή οι Θεσμοί [Ευρώπη] αλλά τις προ[σ]καλούν οι άνθρωποι, ιδίως αυτοί που φιλοδοξούν να υποκαταστήσουν τους θεούς. Δεν είναι όλα "γραμμένα". Μεγάλο μέρος της Ιστορίας το γράφουν οι ίδιοι οι Ηγέτες. Προσοχή όμως. Και γι’ αυτούς φτάνει κάποτε η ώρα του [ενδιάμεσου ή οριστικού] απολογισμού. Αυτή είναι η Μεγάλη Ώρα του πραγματικού Ηγέτη. Στην πολιτική πρέπει να εισέρχεσαι και να εξέρχεσαι, να νικάς και να χάνεις με αξιοπρέπεια. Η υστεροφημία κερδίζεται με αλήθειες κι όχι με ψέματα.

Όπως δεν νοείται gouvernement de caprice [Μοντεσκιέ] έτσι και δεν νοείται Κυβερνήτης ο οποίος δεν γνωρίζει πώς και πότε κατεβαίνει από τη σκηνή [για ν’ αναστοχαστεί και να επαναξιολογήσει τις σχέσεις, τα πρόσωπα, τις ιδέες].

Ο Ηγέτης [αυτο]θυσιάζεται πριν τον στήσουν στον τοίχο οι διαψεύσεις του και τον πυροβολήσουν πισώπλατα οι "σύντροφοί" του.

Κι ας μην ξεχνάμε. Οι Ηγέτες αποχωρούν και δεν υποχωρούν. Δεν εκχωρούν όμως την εξουσία τους και τη σχέση τους με το λαό στους "επιγόνους" πρίν την κρίσιμη απόφαση της [πολιτικής και όχι μόνο] Μοίρας.

ΥΓ. Οι ηρτημένοι λόγοι ανατρέπουν το ψέμα [Μ.Βλάχου-Καράμβαλη, Χρόνος Αποθέτης].

ΥΓ2. Μία ζωή ανεξέταστη δεν αξίζει να τη ζεις [Διογένης]