Στην εκπομπή “Φως στο Τούνελ” μίλησε ο καθηγητής Ιατροδικαστικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Θεόδωρος Βουγιουκλάκης, ο οποίος απάντησε σε όλα τα καυτά ερωτήματα σχετικά με τον θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη.

Σύμφωνα με τον κ. Βουγιουκλάκη το πτώμα ακτινογραφήθηκε και πουθενά δεν φάνηκε να υπάρχει κάταγμα. Όπως είπε στην περιοχή του λαιμού έλειπαν όλα τα όργανα και το πτώμα απογυμνώθηκε από τους ερευνητές των Εγκληματολογικών Εργαστηρίων της ΕΛ.ΑΣ. και όχι από τον ίδιο. Τόνισε πως δεν μπορούν να βγουν αυθαίρετα συμπεράσματα από μια φωτογραφία και πως το πτώμα δεν έφερε κακώσεις προθανάτιες.

Ο κ. Βουγιουκλάκης υποστήριξε πως τα τραύματα στο πρόσωπο προήλθαν κυρίως από τρωκτικά και στο σώμα από μεγαλύτερα ζώα. Από την εξέταση που διενήργησε δεν προέκυψε από πουθενά ότι ο νέος είχε κακοποιηθεί ούτε υπήρχαν ίχνη άμυνας. Όπως είπε υπάρχουν φωτογραφίες στις οποίες φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει κάταγμα στο σημείο που αναφέρει ο μάρτυρας.

Οι τοξικολογικές εξετάσεις έδειξαν πως στον οργανισμό του άτυχου φοιτητή υπήρχε αλκοόλ αλλά η ποσότητα του δεν μπορούσε να προσδιοριστεί λόγω του χρονικού διαστήματος που μεσολάβησε. Στο στομάχι του βρέθηκαν άθικτες οι φακές που είχε φάει εκείνο το μεσημέρι ο Βαγγέλης καθώς λόγω του κοντινού με το γεύμα θανάτου του, δεν είχε προχωρήσει η διαδικασία πέψης.

Από τα νύχια του ελήφθη γενετικό υλικό που αποδείχθηκε ότι ήταν δικό του. Γενετικό υλικό ανιχνεύθηκε και στο ύψος της δεξιάς τσέπης του παντελονιού του. Ο κ. Βουγιουκλάκης είπε στη δημοσιογράφο πως βρέθηκε αίμα αλλά δεν κατέστη δυνατό να ταυτοποιηθεί αν ήταν δικό του.

Τόνισε πως στην συγκεκριμένη περίπτωση η βοήθεια από τα Εγκληματολογικά Εργαστήρια της ΕΛ.ΑΣ. ήταν μηδαμινή, γιατί οι καιρικές συνθήκες είχαν αλλοιώσει τα στοιχεία. Τόνισε ακόμα ότι βρέθηκε αίμα και στο μαχαίρι που επίσης δεν μπορούσε να ταυτοποιηθεί.

Μάλιστα υποστήριξε πως το γεγονός ότι το μαχαίρι βρέθηκε σε μικρή απόσταση από το πτώμα δείχνει ότι ο θάνατος δεν ήταν ακαριαίος. Διευκρίνισε πως ο νέος πιθανά λιποθύμησε λόγω και του ψύχους που επικρατούσε και μετά πέθανε από αιμορραγικό σοκ. Τα στοιχεία δείχνουν πως το πτώμα δεν μεταφέρθηκε από άλλο σημείο καθώς το χώμα που υπήρχε πάνω του ταίριαζε με εκείνο του υπεδάφους που βρέθηκε.

Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι κάτω από το σώμα του είχαν αρχίσει να φυτρώνουν μύκητες που ήταν συμβατοί με το χρόνο που βρισκόταν εκεί. Επεσήμανε πως η υγρασία και οι συνεχόμενες βροχοπτώσεις στην περιοχή έσβησαν πολλά από τα στοιχεία.

Κατέληξε πως με αυτά τα ευρήματα , χωρίς τη βοήθεια των Εγκληματολογικών Εργαστηρίων και με μέρος του σώματος να λείπει, θα ήταν αντιεπιστημονικό να είναι κατηγορηματικός για τα αίτια θανάτου στο πόρισμα της ιατροδικαστικής έκθεσης.

zappit.gr

Όταν ένας διάσημος ηθοποιός, τραγουδιστής ή άλλος αγαπημένος καλλιτέχνης φεύγει από τη ζωή, ιδιαίτερα εάν ο θάνατος είναι ξαφνικός και βίαιος και δεν προέρχεται από μακρόχρονη ασθένεια, οι αντιδράσεις του κόσμου είναι ιδιαίτερα έντονες και εκφράζονται πολύ ανοιχτά.

Ιδιαίτερα στη σύγχρονη εποχή, όπου τα κοινωνικά δίκτυα αποτελούν βασικό τρόπο μετάδοσης της πληροφορίας αλλά και τρόπο έκφρασης για καθέναν από εμάς, είναι πολύ πιο εύκολο να αποτυπωθούν και να μετρηθούν ποσοτικά αυτές οι αντιδράσεις.

Σύμφωνα με το onmed.gr οι ψυχολόγοι έχουν κάνει απόπειρες να εξερευνήσουν και να κατανοήσουν το συγκεκριμένο φαινόμενο, γιατί δηλαδή επηρεαζόμαστε τόσο βαθιά όταν χάνει τη ζωή του ένα διάσημο πρόσωπο, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι αντιδράσεις του κόσμου αντανακλούν σημαντικά στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο δομούνται οι σχέσεις με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Μετά την ανακοίνωση του θανάτου, οι χρήστες εκφράζουν μαζικά τη λύπη τους και τη συμπαράστασή τους, δημοσιεύουν στους προσωπικούς λογαριασμούς τους σχετικές ειδήσεις (π.χ. τραγούδια, αποσπάσματα από ταινίες, στιγμιότυπα), παρά το γεγονός ότι κατά πάσα πιθανότητα κανένας εξ αυτών δεν διατηρούσε προσωπική επαφή με τον εκλιπόντα.

Ο Ρίτσαρντ Χάρις, ειδικός στο πεδίο της Γνωστικής Ψυχολογίας από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κάνσας, έχει μελετήσει εκτενώς το θέμα «ψυχολογία της μαζικής ενημέρωσης», εστιάζοντας συγκεκριμένα στο πώς αντλούμε πληροφορίες από τα Μέσα.
Σύμφωνα με τον ειδικό, είναι σύνηθες φαινόμενο να δημιουργούμε δεσμούς με ανθρώπους που προβάλλονται στα Μέσα κατά τρόπο όμοιο με αυτό που μας συνδέει με τον κοινωνικό μας περίγυρο. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται «παρακοινωνική επίδραση» (parasocial interaction). Αυτή η μονόπλευρη σχέση παρατηρείται κατ’ εξοχήν μεταξύ διασήμων και των θαυμαστών τους.

Είναι επόμενο, λοιπόν, όταν το πρόσωπο με το οποίο διατηρούμε αυτή τη «σχέση» φεύγει από τη ζωή να βιώνουμε τρόπον τινά το πένθος.

Ωστόσο, ο Χάρις επισημαίνει ότι το πένθος έπειτα από το θάνατο ενός διάσημου προσώπου διαφέρει σημαντικά από το πένθος που βιώνει κάποιος όταν χάνει ένα συγγενή ή φίλο. «Δεν διαθέτουμε τις κοινωνικές δομές και την κοινωνική υποστήριξη ώστε να πενθήσουμε για έναν άνθρωπο που προβάλλεται στα Μέσα ή για έναν φανταστικό χαρακτήρα», αναφέρει ο ειδικός. Κατά συνέπεια, η δημόσια έκφραση της λύπης μέσω των κοινωνικών δικτύων αποτελεί για πολλούς θεραπευτικό μηχανισμό.

Μάλιστα, αρκετοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι τέτοιου είδους δημόσιες δηλώσεις και τα αρνητικά συναισθήματα που μας διακατέχουν, εάν βέβαια δεν επιμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, οδηγούν σε θετικές εκβάσεις. Για παράδειγμα, θάνατοι διασήμων λόγω αυτοκτονίας, εθισμού ή κατάχρησης ναρκωτικών ευαισθητοποιούν τον κόσμο σχετικά με κοινωνικά ζητήματα που αποτελούν ακόμη και σήμερα ταμπού και προωθούν την πληρέστερη ενημέρωση του κόσμου. Επίσης, ο θάνατος ενός διασήμου από κάποια σπάνια ασθένεια αποτελεί συχνά αφορμή να μάθουμε περισσότερα γι’ αυτήν.