Άρθρο για την κρίση του ελαιολάδου, τις ευκαιρίες αλλά και τις προκλήσεις των Ελλήνων παραγωγών φιλοξενούν οι Financial Times.
Η επίδραση της υπερθέρμανσης του πλανήτη στο ελαιόλαδο, βασικό στοιχείο της ελληνικής ζωής από τα αρχαία χρόνια, ειναι εμφανής. Οι αποδόσεις των καλλιεργειών έχουν μειωθεί σε ολόκληρη την περιοχή της Μεσογείου τα τελευταία δύο χρόνια λόγω των καιρικών συνθηκών, ενώ οι αγρότες στο νησί της Ρόδου επλήγησαν από την καταστροφή περίπου 50.000 ελαιόδεντρων σε δασικές πυρκαγιές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Οι τιμές του χύμα ελαιολάδου —που περιγράφεται από τον Όμηρο ως «υγρός χρυσός» έχουν εκτοξευθεί ως αποτέλεσμα με αποτέλεσμα να διπλασιαστούν σε ένα χρόνο σε περίπου 9.000 ευρώ ανά τόνο.
Αυτό με τη σειρά του έχει ωθήσει τις τιμές λιανικής και έχει προκαλέσει αύξηση στις κλοπές ελιάς και ελαιολάδου, μαζί με περιστατικά νοθείας με φθηνότερα προϊόντα. Αλλά η κρίση έχει και μια θετική πλευρά για την Ελλάδα, καθώς η αυξανόμενη αξία του ελαιολάδου τους ωθεί τους επιχειρηματίες να το διαθέσουν ως προϊόν πολυτελείας στις ξένες αγορές αντί να αφήσουν γνωστές ισπανικές και ιταλικές μάρκες να επωφεληθούν από τις μεγάλες αγορές του υψηλής ποιότητας λαδιού.
Οι ελιές έχουν βαθιές ρίζες στην ελληνική ιστορία και μυθολογία. Ο θρύλος λέει ότι η Αθήνα ονομάστηκε έτσι επειδή όταν ο Ποσειδώνας και η Αθηνά ανταγωνίζονταν για την εύνοια της πόλης, η προσφορά μιας ελιάς για την Ακρόπολη από τη θεά της σοφίας λέγεται ότι επικράτησε στην πηγή αλμυρού νερού που πρόσφερε ο θεός της θάλασσας.
Η πρόσφατη άνοδος των τιμών, ωστόσο, αρχίζει να διαταράσσει το εμπόριο της ελιάς στο κέντρο της ελληνικής ζωής. Ο Μητσέας είπε ότι του έκλεψαν το μύλο - οι κλέφτες πήραν 100 λίτρα λάδι αξίας εκατοντάδων ευρώ - για πρώτη φορά στην καριέρα του.
Μερικοί αγρότες έχουν προμηθευτεί GPS κρυμμένα σε πλαστικές ελιές για να παρακολουθούν κλοπές των καλλιεργειών τους και τα σούπερ μάρκετ έχουν αρχίσει να τοποθετούν αντικλεπτικούς μηχανισμούς σε δοχεία ελαιολάδου σαν να ήταν μπουκάλια ουίσκι ή ακριβό κρασί.
Μέχρι πέρυσι, οι αρχές δεν διατηρούσαν καν ξεχωριστά στοιχεία για κλοπές ελαιολάδου γιατί ήταν τόσο σπάνιες. «Τώρα, γίνονται τρία ή τέσσερα περιστατικά την εβδομάδα», είπε η Κωνσταντίνα Δημογλίδου, εκπρόσωπος της ελληνικής αστυνομίας. «Δεν έχουμε ξαναδεί τέτοια περιστατικά κλοπής».
Ο αντίκτυπος του κλίματος και η άνοδος των τιμών έχουν ωθήσει ωστόσο τους Έλληνες να σκεφτούν πώς θα αντλήσουν περισσότερη αξία από μια καλλιέργεια που εδώ και καιρό θεωρείται δεδομένη, μια ευκαιρία που ενισχύθηκε από τη σχετικά καλή σοδειά της Ελλάδας την προηγούμενη σεζόν.
Η Ελλάδα, ο τρίτος μεγαλύτερος παραγωγός στον κόσμο, παραδοσιακά πουλάει χύμα ελαιόλαδο υψηλής ποιότητας στους μεγαλύτερους ανταγωνιστές της Ισπανία και Ιταλία, οι οποίοι το εμφιαλώνουν και το πωλούν στους καταναλωτές παγκοσμίως. Και στο εσωτερικό, οι Έλληνες αποκτούν το μεγαλύτερο μέρος του δικού τους οικιακού ελαιολάδου από μια αφορολόγητη άτυπη αγορά αξίας 500 εκατομμυρίων ευρώ. Το κρίσιμο συστατικό της ελληνικής κουζίνας συνοδεύεται συνήθως με περιορισμένο ποιοτικό έλεγχο σε μπουκάλια χωρίς ετικέτα, κονσέρβες ή πλαστικά δοχεία από συγγενείς ή φίλους με ελαιώνα. Τέτοιες πωλήσεις αποτελούν πλέον αντικείμενο διαπραγμάτευσης μέσω πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης.
Ο Εμμανουήλ Γιαννούλης, πρόεδρος της Εθνικής Διεπαγγελματικής Οργάνωσης Ελαιολάδου, είπε ότι ποσότητα ελαιολάδου ήταν νοθευμένη με άλλα προϊόντα - ένα πρόβλημα που μπορεί να επιδεινωθεί καθώς αυξάνονται οι τιμές και περισσότερα από τα δύο τρίτα του τυχαίου δείγματος λαδιού δεν πληρούν τα ελληνικά πρότυπα ποιότητας.
Περίπου το 82% των 300.000 τόνων τυπικής ετήσιας παραγωγής λαδιού της Ελλάδας είναι ωστόσο εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο υψηλής ποιότητας, το οποίο χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό όχι για επώνυμες ελληνικές εξαγωγές αλλά από Ιταλούς και Ισπανούς παραγωγούς για να δώσουν γεύση στο δικό τους λάδι, σύμφωνα με τον Γιώργο Οικονόμου, γενικός διευθυντής του Sevitel, ενός ομίλου εταιρειών ελαιολάδου με έδρα την Αθήνα. «Ας μην κατηγορούμε τους κακούς Ισπανούς και Ιταλούς, αλλά τη δική μας αδυναμία να προσθέσουμε αξία στο ελληνικό ελαιόλαδο και να το πουλήσουμε», είπε.
Μεταξύ εκείνων που έχουν παρατηρήσει τις αναξιοποίητες εμπορικές δυνατότητες του ελληνικού ελαιολάδου είναι ο Γιάννης Βαρδής, ένας δικηγόρος ακινήτων με έδρα τη Νέα Υόρκη που άρχισε να το εισάγει στις ΗΠΑ. «Ήθελα να δώσω στο ελληνικό ελαιόλαδο την αξία που του αναλογεί γιατί είδα πώς άλλοι εκμεταλλεύονταν αυτό το μοναδικό προϊόν», είπε. Το 2018 επέστρεψε στη Σπάρτη, τη γενέτειρά του, για να φτιάξει το μεγαλύτερο εργοστάσιο της περιοχής και μια μάρκα που ονομάζεται Sparta Gourmet, που εξάγει ελαιόλαδο και επεξεργάζεται ελιές Καλαμών για κατανάλωση.
«Όταν οι τιμές κορυφώθηκαν πέρυσι, οι Ιταλοί ομόλογοί μου με παρότρυναν να τους πουλήσω χύμα για να αυξήσω τα κέρδη μου», είπε ο Bardis. «Αντίθετα, επέλεξα να διατηρήσω τις τιμές μου ανταγωνιστικές και να βγω σε νέες αγορές για να διατηρήσω το λακωνικό [σπαρτιατικό] λάδι ως εμφιαλωμένο προϊόν».
Η Χριστίνα Στριμπάκου, ιδιοκτήτρια του LIÁ, ενός βραβευμένου ελαιολάδου υψηλής ποιότητας, είναι άλλη μια επιχειρηματίας που θέλει να δει ελληνικά προϊόντα σε καταστήματα τροφίμων στο εξωτερικό. Επίσης λυπάται για την ελληνική τάση εξαγωγής χύμα ελαιολάδου, ειδικά πέρυσι, όταν η ισπανική και η ιταλική παραγωγή μειώθηκε κατά 40% λόγω ακραίων ξηρασιών, ενώ η Ελλάδα είχε μια καλή χρονιά με 350.000 τόνους παραγωγής.
«Αντί να εκμεταλλευτούμε την έλλειψη ιταλικών και ισπανικών προϊόντων και να τοποθετήσουμε το ελληνικό μας ελαιόλαδο στα ράφια των διεθνών σούπερ μάρκετ, απλώς τους βοηθάμε να διατηρήσουν τη θέση τους πουλώντας τους χύμα», είπε η Στριμπάκου. Μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς με μια οικογενειακή επιχείρηση 2.500 ελαιόδεντρων, κατάφερε να τοποθετήσει το λάδι της ως επώνυμο προϊόν στα ράφια κορυφαίων καταστημάτων όπως το Waitrose του Ηνωμένου Βασιλείου. «Οι Έλληνες παραγωγοί δίνουν προτεραιότητα στα άμεσα κέρδη χωρίς να επενδύσουν στο μέλλον», παραπονέθηκε.
Ακόμη και όταν οι τιμές είναι υψηλές, ωστόσο, δεν είναι εύκολο να ιδρύσεις μια εξαγωγική επιχείρηση. Ο Σπύρος Παπαδάτος, πρώην διεθνής διαιτητής ποδοσφαίρου που κάποτε επέβλεπε αστέρια όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, άλλαξε καριέρα για να επιστρέψει στη Σπάρτη και να επιβλέπει τον ελαιώνα του πατέρα του, αλλά είπε ότι είχε αποθαρρυνθεί να επενδύσει στην εμφιάλωση και την εξαγωγή λαδιού λόγω της αύξησης του κόστους εργασίας, καυσίμων και λιπασμάτων.
Ο Φίλιππος Παπαστράτος, ένας άλλος παραγωγός που κάποτε έφτιαχνε και εξήγαγε πετρέλαιο από το νησί της Αίγινας, νότια της Αθήνας, είπε ότι έπρεπε να κλείσει την επιχείρησή του φέτος λόγω των αυξανόμενων δαπανών. Παρά την εξέχουσα θέση του στην καθημερινή ζωή, το ελαιόλαδο δεν τυγχάνει της προσοχής που του αξίζει από τους Έλληνες, είπε ο Οικονόμου. «Είναι λυπηρό γιατί επί δεκαετίες συζητούσαμε τα ίδια προβλήματα και τώρα επιδεινώνονται από τον αυξανόμενο αντίκτυπο της κλιματικής αλλαγής».
RSS