Σύριγγες, γάντια, επιδέσμους... Το ένα νοσοκομείο δανείζεται από το άλλο, προκειμένου να καλυφθούν οι ελλείψεις που έχουν προκαλέσει οι συνεχείς περικοπές προϋπολογισμών τα τελευταία χρόνια.

Αυτή η περίεργη πρακτική, που έκανε την εμφάνιση της μαζί με την κρίση το 2010, έχει ενταθεί πλέον ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Καθημερινής» και το 2015 ο δανεισμός έγινε ακόμη πιο συχνός.

Το σύστημα αυτό του δανεισμού εφαρμόζεται συνήθως μεταξύ κοντινών νοσοκομείων ή μεταξύ νοσοκομείων των ίδιων ειδικοτήτων, όταν πρόκειται για εξειδικευμένα υλικά. Και όταν το νοσοκομείο παραλάβει τις δικές του προμήθειες, τότε θα επιστρέψει τα υλικά που δανείστηκε.

Ομως, ο δανεισμός δεν περιορίζεται μόνο στο υλικό, αλλά ακόμη και σε ιατρικό προσωπικό. Για παράδειγμα, διοικητής μονάδας υγείας αποκαλύπτει στην εφημερίδα την περίπτωση που δέχθηκε απεγνωσμένο τηλεφώνημα από υποδιοικητή νοσοκομείο, επειδή δεν είχαν αιματολόγο. «Συμφώνησα με αιματολόγο του νοσοκομείου, που δέχθηκε να βοηθήσει για λίγους μήνες το άλλο νοσοκομείο», προσθέτει ο ίδιος.

Την ίδια ώρα, στα 1,2 δισ. ευρώ φτάνουν τα χρέη των νοσοκομείων προς τους προμηθευτές. Για το 2015, έχει προϋπολογιστεί για τις λειτουργικές δαπάνες των νοσοκομείων 1,38 δισ. και ο προϋπολογισμός για τις αγορές της χρονιάς έχει ήδη εξαντληθεί.

Την αποκάλυψη ότι ο Αλέξης Τσίπρας το βράδυ του δημοψηφίσματος έκρινε ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από το μνημόνιο έκανε ο Γιάνης Βαρουφάκης μέσω άρθρου του στην Εφημερίδα των Συντακτών. Το άρθρο έχει τον τίτλο «Γιατί καταψήφισα» και σε αυτό ο τέως υπουργός Οικονομικών μιλάει για όσα έζησε τους τελευταίους μήνες.

Διαβάστε τι γράφει

Στην πολιτική αποφάσισα να εισέλθω για έναν λόγο: για να σταθώ δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα στον αγώνα εναντίον της χρεοδουλοπαροικίας. Από τη μεριά του, ο Αλέξης Τσίπρας με τίμησε επιστρατεύοντάς με για έναν λόγο: μια πολύ συγκεκριμένη θεώρηση περί της κρίσης που βασίζεται στην απόρριψη του δόγματος Παπακωνσταντίνου, ότι δηλαδή μεταξύ της άτακτης χρεοκοπίας και του τοξικού δανεισμού, ο τοξικός δανεισμός είναι πάντα προτιμότερος.

Πρόκειται για δόγμα που απέρριπτα ως πάγια απειλή που στόχο είχε την επιβολή, διά του πανικού, πολιτικών οι οποίες εγγυώνται τη μόνιμη χρεοκοπία και, εν τέλει, τη χρεοδουλοπαροικία. Την Τετάρτη το βράδυ, στη Βουλή, κλήθηκα να επιλέξω μεταξύ του (α) να ενστερνιστώ το εν λόγω δόγμα, υπερψηφίζοντας την κύρωση του κειμένου που πραξικοπηματικά και με απερίγραπτη βαναυσότητα επέβαλαν στον Αλέξη Τσίπρα οι «εταίροι» στο Euro Summit και (β) να πω «όχι» στον πρωθυπουργό μου.

«Είναι αληθινός ή πλαστός ο εκβιασμός;» μας ρώτησε ο πρωθυπουργός, εκφράζοντας έτσι το ειδεχθές συνειδησιακό δίλημμα όλων μας, και του ίδιου. Προφανώς ο εκβιασμός ήταν αληθινός. Πρώτη φορά ένιωσα την «αλήθεια» του στο γραφείο μου όταν την 30ή Ιανουαρίου ο κ. Ντάισελμπλουμ με επισκέφτηκε για να με θέσει προ του διλήμματος «Μνημόνιο ή κλειστές τράπεζες». Από την αρχή γνωρίζαμε πόσο αδίστακτοι ήταν οι δανειστές. Και αποφασίσαμε αυτό που λέγαμε ξανά και ξανά ο ένας στον άλλον τις μακρές μέρες και νύχτες του Μαξίμου:

Θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να φέρουμε μια οικονομικά βιώσιμη συμφωνία. Θα συμβιβαστούμε χωρίς να καταλήξουμε συμβιβασμένοι. Θα υποχωρήσουμε όσο χρειαστεί για να επιτευχθεί μια συμφωνία-επίλυση εντός της ευρωζώνης. Ομως αν ηττηθούμε από την καταστροφική λογική των μνημονίων, θα παραδώσουμε το κλειδί των γραφείων μας σε εκείνους που τα πιστεύουν – να έρθουν εκείνοι να τα εφαρμόσουν, με εμάς και πάλι στους δρόμους.

«Υπήρχε εναλλακτική;» μας ρώτησε ο πρωθυπουργός την Τετάρτη. Κρίνω πως, ναι, υπήρχε. Ομως δεν θα πω άλλα γι’ αυτό εδώ. Δεν είναι της στιγμής. Σημασία έχει μόνο ότι το βράδυ του δημοψηφίσματος ο πρωθυπουργός έκρινε πως δεν υπήρχε εναλλακτική. Γι’ αυτό παραιτήθηκα, ώστε να τον διευκολύνω να μεταβεί στις Βρυξέλλες για να φέρει πίσω τους βέλτιστους όρους που μπορούσε να φέρει. Οχι όμως και για να τους εφαρμόσουμε εμείς όποιοι και να ήταν!

Ο πρωθυπουργός, στην Κ.Ο. της Τετάρτης, μας ζήτησε να αποφασίσουμε μαζί, να μοιραστούμε την ευθύνη. Πολύ σωστά. Πώς όμως; Μία λύση ήταν να εφαρμόσουμε, όλοι μαζί, αυτό που λέγαμε και ξαναλέγαμε ότι θα κάναμε σε περίπτωση ήττας. Θα λέγαμε ότι υποταχθήκαμε, φέραμε συμφωνία που εμείς κρίνουμε μη βιώσιμη, και ζητάμε από πολιτικούς, όλων των κομμάτων, που την θεωρούν τουλάχιστον εν δυνάμει βιώσιμη, να σχηματίσουν κυβέρνηση και να την εφαρμόσουν.

Η δεύτερη λύση ήταν αυτή που προέκρινε ο πρωθυπουργός: Να παραμείνει ζωντανή η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, έστω εφαρμόζοντας μια συμφωνία- προϊόν εκβιασμού που ο ίδιος ο πρωθυπουργός κρίνει ότι είναι ανεφάρμοστη.

Ο κ. Βαρουφάκης στη συνέχεια απαντάει στη δήλωση Τσίπρα ότι ουδείς δικαιούται να προσποιείται ότι έχει ισχυρότερο συνειδησιακό δίλημμα: Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι είπαν ναι διακατέχονται από ισχυρότερο συναίσθημα ευθύνης από ό,τι όσοι εξ ημών αποφανθήκαμε πως έπρεπε να παραιτηθούμε αναθέτοντας την εφαρμογή σε πολιτικούς που τη εν δυνάμει εφαρμόσιμη, γράφει. 

Υποστηρίζει ότι είναι απόλυτα θεμιτό κάποιοι σύντροφοι να προτείνουν τη μία και άλλοι την έτερη ατραπό, ενώ χαρακτηρίζει εγκληματικό οι μεν να αποκαλούν τους δε συμβιβασμένους και οι δε τους μεν ανεύθυνους.

Τονίζει ότι αυτή τη στιγμή προέχει η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ και χαρακτηρίζει απλό τον λόγο που ψήφισε όχι: Επρεπε να έχουμε παραδώσει, όπως λέγαμε ότι θα κάνουμε σε περίπτωση συνθηκολόγησης, τα κλειδιά του Μαξίμου και των λοιπών υπουργείων σε όσους μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τον λαό και να του πουν αυτό που εμείς δεν μπορούμε να πούμε: Η συμφωνία είναι σκληρή αλλά μπορεί να εφαρμοστεί.

Στη συνέχεια γράφει ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν δικαιούται να λεηλατήσει κι άλλο τα θύματα της 5ετούς κρίσης ενώ υπογραμμίζει ότι δημιουργείται ένα υπερ-ΤΑΙΠΕΔ πλήρως ελεγχόμενο από την Τρόικα το οποίο θα αποσπάσει μια για πάντα τον έλεγχο όλης της δημόσιας περιουσίας από τον έλεγχο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ο ίδιος λέει ότι τον ρωτούν αν με τη στάση του ταυτίζεται με Σόιμπλε και απαντά: «Είστε σίγουροι ότι η συμφωνία αυτή δεν είναι μέρος του σχεδίου Σόιμπλε;».

Θεωρεί δε ότι η συμφωνία είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να εκπαραθυρωθεί η Ελλάδα από την Ευρωζώνη.

Στο τέλος λέει ότι σέβεται απολύτως τους συντρόφους του: «Ούτε πιο επαναστάτης-ηθικός είμαι από εκείνους, ούτε εκείνοι πιο υπεύθυνοι».