Μέρα με την μέρα παγιώνεται ολοένα και περισσότερο η σημαντική απόσταση που χωρίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη από τον Αλέξη Τσίπρα.

Μπορεί οι κάλπες να μην έχουν στηθεί ακόμα όμως ουδείς πλέον αμφισβητεί την καθαρή πρωτιά της ΝΔ, πιθανότητα ούτε καν ο κλειστός πυρήνας των κυβερνητικών στελεχών στο Μέγαρο Μαξίμου. Είτε λοιπόν οι κάλπες γίνουν σε τρεις είτε σε έξι μήνες, υπάρχουν αυτή την στιγμή ορισμένα συγκεκριμένα συμπεράσματα, τα οποία κανείς δε δικαιούται να τα προσπερνά:

- Πρώτον, η διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει παγιωμένη και μάλιστα σε διψήφια ποσοστά. Η τελευταία δημοσκόπηση της public issue την τοποθετεί στις 14,5%, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό στοιχείο.

Το ζήτημα είναι ότι εδώ και περίπου δύο χρόνια η ΝΔ καταγράφει συνεχόμενες πρωτιές σε όλες τις έρευνες, στοιχείο πραγματικά ασυνήθιστο για ένα κόμμα της αντιπολίτευσης. Άρα η διάρκεια και όχι το ποσοστό κάνει τη διαφορά και είναι ακριβώς αυτή η παράμετρος που θα πρέπει να προβληματίσει την κυβέρνηση.

- Δεύτερον, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μέσα σε λίγο χρόνο από την ημέρα της ανάληψης της ηγεσίας της ΝΔ πέρασε μπροστά στον κρίσιμο δείκτη της καταλληλότητας για την πρωθυπουργία από τον Αλέξη Τσίπρα, έναν δείκτη εξαιρετικά σημαντικό για την ανάγνωση των γεγονότων που έρχονται.

Θα αναρωτηθεί βέβαια κάποιος αν θα πρέπει να πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, μια και «όλες έπεσαν έξω», όπως λένε ορισμένοι.

Η απάντηση είναι πως αν ήταν μία και όχι όλες τους τελευταίους τουλάχιστον 24 μήνες, τότε θα μπορούσε να τεθεί θέμα αξιοπιστίας. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν χρειάζεται να είσαι δημοσκόπος για να αντιληφθείς ότι ο κ. Μητσοτάκης κινείται έχοντας τον λεγόμενο «αέρα του νικητή». Πρόκειται άλλωστε για έναν «αέρα» που καταγράφεται με γεωμετρική πρόοδο και στις περιοδείες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρά το γεγονός ότι ο μέσος πολίτης δεν έχει κρύψει την δυσπιστία του για το πολιτικό σύστημα.

Την ίδια στιγμή ενδιαφέρον παρουσιάζει η εικόνα στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Εάν κάποιος παρατηρήσει τις κινήσεις του πρωθυπουργού το τελευταίο διάστημα θα εντοπίσει ένα στοιχείο, το οποίο τον καθιστά αδύναμο. Αυτό δεν είναι άλλο από την ανικανότητα της κυβέρνησης να καθορίσει τη δημόσια ατζέντα. Να θέτει ζητήματα στο δημόσιο διάλογο και να μπαίνει το Μέγαρο Μαξίμου στη θέση του οδηγού των εξελίξεων.

Χαρακτηριστικό το θέμα που έχει προκύψει με τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας:

- Το θέμα του δανεισμού του Παύλου Πολάκη, συμπλήρωσε τέσσερα 24ωρα και πάει για το πέμπτο στην κορυφή της επικαιρότητας. Για παραπάνω από 72 ώρες η χώρα συζητάει τους όρους του δανείου του κ.Πολάκη, το οποίο είναι μεν νομότυπο αλλά παρήγαγε αρνητικά πολιτικά αποτελέσματα για το Μέγαρο Μαξίμου.

- Η περίπτωση του κ.Πολάκη προκάλεσε την δυσφορία, παρότι εκφράστηκε στην πλειονότητα των περιπτώσεων με κομψό τρόπο, πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στρέφοντας τα φώτα της δημοσιότητας στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, σε μία χρονική στιγμή που η κυβέρνηση δεν το είχε καθόλου ανάγκη.

Με άλλα λόγια ο κ.Τσίπρας έχει καταστεί όμηρος μίας αυτοτροφοδοτούμενης κρίσης εντός ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει μία διαφορετική εικόνα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης περιγράφει με σαφήνεια το δικό του σκεπτικό για την επόμενη μέρα της χώρας , μέσα από συγκεκριμένα βήματα αλλά με έναν κεντρικό άξονα.

Την ανάγκη το κόμμα του να γίνει αποδέκτης της θετικής ψήφου των πολιτών. «Δεν είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε αυτή την Ελλάδα, ούτε είμαστε δεσμευμένοι τόσο σκληρά από ευρωπαϊκές πολιτικές που δεν μας επιτρέπουν να χαράξουμε άλλο δρόμο. Διότι, ξέρετε, το ακούω και αυτό το επιχείρημα: «Τι να κάνει, μωρέ, η Νέα Δημοκρατία, είναι δεσμευμένη, λίγο πολύ όλοι τα ίδια θα κάνουν». Όχι, φίλες και φίλοι: δεν θα κάνουμε τα ίδια» είπε ο κ.Μητσοτάκης στην εκδήλωση της γραμματείας οργανωτικού , θέλοντας να δώσει το στίγμα των προθέσεων του.

Παράλληλα βάζει ζητήματα στην ατζέντα της καθημερινότητας και τις περισσότερες φορές καταφέρνει να τα επιβάλλει.

Συμπέρασμα: Όσο πρόωρο και αν είναι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο κ.Μητσοτάκης έχει καταφέρει να αποκτήσει τον «αέρα του νικητή». Ένα στοιχείο που λέει πολλά και κυρίως...κρίνει πολλά.Του Γιάννη Κ. Τρουπή
liberal.gr