«Η ΠΑΡΟΧΗ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΑΧΕΙΑ ΚΑΙ Ο κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΣ»

 

Από καιρό θέλομε να γράψομε ένα επαινετικό σχόλιο για την διαπιστούμενη κατά τα τελευταία χρόνια εντυπωσιακή αναβάθμιση των παρεχόμενων δημοσίων ιατρικών υπηρεσιών στην περιοχή της Αντιμάχειας και των πέριξ.

Η έννοια της αναβάθμισης είναι συγκριτική, σε σχέση βέβαια με όσα γνωρίζαμε μέχρι πρόσφατα, όταν οι κάτοικοι της περιοχής απευθύνονταν πρωτίστως στον αγροτικό γιατρό, ο οποίος όμως, εκτός ότι διέθετε μικρή πείρα, δεν προλάβαινε στη σύντομη θητεία τού ενός έτους να γνωρίσει περισσότερο τους ασθενείς και να δημιουργηθεί σ’ αυτούς το βασικότατο αίσθημα της εμπιστοσύνης.

Τα πράγματα άλλαξαν άρδην με την μόνιμη εγκατάσταση (στο κτίριο που προορίζεται να λειτουργήσει ως Κέντρο Υγείας) του εμπειρότατου επιμελητή Γενικής Ιατρικής, με εμπειρία σε δημόσια νοσοκομεία Αθηνών και διαφόρων επαρχιών, κ. Αναστασίου Μεταξά.

Ο ιατρός αυτός επιτελεί έναν προσωπικό άθλο, ασυνήθιστο πιστεύομε στην εποχή μας, αντιμετωπίζοντας αρχικά μόνος, ύστερα με τη βοήθεια ενός νοσοκόμουκαι και τον τελευταίο χρόνο και ενός αγροτικού, εκατοντάδες περιστατικά επωμισθείς (με τη συμπαράσταση κάποιων εθελοντών) και παράπλευρες ευθύνες όπως γραφειοκρατικά, καθαριότητα χώρων κ.α.

Δεν έχομε υπ’ όψη μας κατά πόσον οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Υγείας γνωρίζουν (και προπάντων αν αναγνωρίζουν, γιατί όχι και επιβραβεύσουν) την πανθομολογούμενη σημαντικότατη προσφορά του εν λόγω δημοσίου λειτουργού. Την αναγνωρίζει πάντως, χωρίς αμφιβολία, η τοπική κοινωνία.

Κάθε φορά που συμβαίνει να επισκεφθούμε τον δημόσιο αυτό ιατρικό χώρο της Αντιμάχειας, γινόμαστε «αυτόπτες και αυτήκοοι». Διαπιστώνομε πρώτα-πρώτα την ουσιαστική επικοινωνία και την ολόψυχη ιατρική φροντίδα προς τους ασθενείς, των οποίων σε σύντομο διάστημα έμαθε όλων τα ονόματα, το οικογενειακό περιβάλλον, το ιατρικό και φαρμακευτικό ιστορικό τους. Είναι εντυπωσιακό να παρακολουθεί κανείς από τον προθάλαμο τον χωρίς όρια χρόνο και την υπευθυνότητα που αφιερώνει στον καθένα να του αναλύσει επιστημονικά και να τον κατατοπίσει ακόμα και εκλαΐκευμένα για τη φύση, την πορεία της ασθένειάς του και τις οδηγίες για την καλύτερη αντιμετώπισή της. Χωρίς υπερβολή σε κάθε επίσκεψη ασθενούς γίνεται ένα ολόκληρο ιατρικό μάθημα, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του. Παρόλο που δεν έχομε ασφαλώς ιδιαίτερες ιατρικές γνώσεις, μπορούμε, πιστεύομε, να αντιληφθούμε το εύρος και την εγκυρότητα των επιστημονικών γνώσεων, σε όλους τους κλάδους της Ιατρικής, του κ. Μεταξά.

Σε μια εποχή όλο και πιο απρόσωπη (ακόμα και στους χώρους των Νοσοκομείων) και εκμεταλλευτική, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να βλέπεις ένα δημόσιο γιατρό να αφιερώνει όλες του τις δυνάμεις χωρίς ουσιαστική βοήθεια (αν δεν συμβαίνει να υποσκάπτεται αθεάτως,όπως δυστυχώς παρατηρείται συχνά στον δημόσιο τομέα σε περιπτώσεις ανθρώπων που θέλουν πραγματικά να δουλέψουν και να ανοίξουν δρόμους). Το κέρδος του πάντως είναι αναμφίβολα η μεγάλη εμπιστοσύνη με την οποία τον περιβάλλει η τοπική κοινωνία και δι αυτής η εμπιστοσύνη στις δυνατότητες που μπορεί να έχει η βαρύτατα νοσούσα δημόσια υγεία.

Οι παρεχόμενες ιατρικές υπηρεσίες στην Αντιμάχεια αν και εξαιρετικά σημαντικές δεν παύουν με τα σημερινά και τοπικά δεδομένα να παραμένουν στοιχειώδεις και ανεπαρκείς μπροστά σ’ αυτά που πρέπει να γίνουν. Το Κέντρο Υγείας Αντιμάχειας δεν λειτούργησε μεν ποτέ (όπως αναφέρεται σε σοβαρή επιστολή του Δημάρχου Κω προς τον Υπουργό Υγείας) ο καθημερινός όμως μόχθος του κ. Μεταξά ο οποίος σε διάστημα πέντε ετών αντιμετώπισε χιλιάδες περιστατικά δεν πρέπει να παρασιωπάται, αφού αποτελεί ασφαλώς μια προοδοποίηση,ένα, θα λέγαμε, πρώτο στάδιο, μια προετοιμασία για την ελπιζόμενη πλήρη κατά το δυνατόν λειτουργία του Κέντρου Υγείας Δυτικής Κω στο ίδιο κτίριο. Στις συνειδήσεις των ντόπιων πάντως ο κ. Μεταξάς δεν είναι όπως αναγράφεται «φιλοξενούμενος», αλλά καταξιωμένος στυλοβάτης της πρωτοβάθμιας ιατρικής περίθαλψης και της προσπάθειας, που είναι και γενικότερο αίτημα να λειτουργήσει – επί τέλους – το κτίριο ως Κέντρο Υγείας καθαρά δημοσίου χαρακτήρα, χωρίς δηλαδή την εμπλοκή ιδιωτικών φορέων, οι οποίοι ασφαλώς, ας μην κρυβόμαστε, θα έχουν αποκλειστικά μόνον ανομολόγητο κερδοσκοπικό κίνητρο.

Πρόκειται για ένα Κέντρο Υγείας που τόσο ανάγκη έχει το νησί, μετά και το «μάθημα»που πήραμε όλοι μας, από την επέλαση του covid-19.

Είναι, θεωρούμε, η χρυσή ευκαιρία, με τη συνδρομή όλων των Πολιτικών και τοπικών Αρχών, αλλά και των κατοίκων της Δυτικής Κω, να διεκδικήσομε την άμεση στελέχωση και λειτουργία του.

 

Κατερίνα Παπαθωμά – Μαστοροπούλου

και Γεώργιος Μαστορόπουλος

 

Σας ενημερώνουμε ότι λόγω προγραμματισμένων εργασιών για την έναρξη λειτουργίας του ανακατασκευασμένου Υδατόπυργου της Αντιμάχειας, θα γίνει διακοπή υδροδότησης αύριο Πέμπτη 18/06/2020 από 9.00– 12.00 π.μ.

Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας.

 

Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΤΗΣ ΔΕΥΑΚ

 

ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΟΣ

Τα προβλήματα της Αντιμάχειας είναι πάρα πολλά. (Ας μου επιτραπεί εδώ να εκφράσω την άποψί μου, ότι θα έπρεπε να δεσμευθούν γραπτώς προ-εκλογικά οι υποψήφιοι δήμαρχοι για την επίλυσή τους).

Θα εστιάσω όμως στο χρόνιο και σημαντικότερο όλων που είναι το νερό και για το οποίο έχουν γραφτεί κατά καιρούς πολλά. Αφορμή γι΄αυτό το σημείωμα ήταν αφενός μεν η παγκόσμια ημέρα νερού και αφετέρου τα δύο κείμενα που διάβασα πρόσφατα, δηλαδή των αγαπητών φίλων Νίκου Μυλωνά (ένθερμου αγωνιστή των τοπικών μας θεμάτων) και Ντίνου Παπανικολάου (θερμού πατριώτη και υπέρμαχου της ουσιαστικής τοπικής αυτοδιοίκησης. Κάποτε μάλιστα στο παρελθόν μου είχε ζητήσει να κάνω μία ομιλία για την ιστορική αναδρομή της τοπικής αυτοδιοίκησης , αλλά δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν υλοποιήθηκε).

Το θέμα του νερού δεν είναι τωρινό και ούτε είναι θέμα πολιτικής διαμάχης . Προέκυψε, όπως θα δούμε παρακάτω. Κατ΄αρχήν η Κως από την Αρχαιότητα φημιζόταν για τα πολλά νερά της, εξ ου και η ονομασία της Κως Νυμφαία. (Επ΄ευκαιρία να προσθέσω εδώ ότι στο Συνέδριο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου που φιλοξενήθηκε στην Κω, αυτό ακριβώς ήταν το θέμα της ομιλίας μου). Στα παιδικά μας χρόνια επίσης άφθονα και αμόλυντα ακόμα τα νερά καθώς και οι πηγές που όλες σχεδόν σήμερα έχουν πλέον στερέψει. (Αναφέρω εδώ ότι στην πρώτη λαϊκή συνέλευση της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής στην Αντιμάχεια εισηγηθήκαμε να καθαριστούν και να αναδειχτούν όλες οι πηγές, από σεβασμό έστω, που έθρεψαν τόσες γενιές… Μερικές μάλιστα, άριστα δείγματα του λαϊκού μας πολιτισμού ισοπεδώθηκαν …) Όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι που η πανέμορφη, πανεύφορη και με ατέλειωτες αμμώδεις ακρογιαλιές Κως <<επιτάχτηκε>> στον βιομηχανοποιημένο τουρισμό, που δεν είναι παρά μία σύγχρονης μορφής κατάκτηση. Ποιός άραγέ ξεκίνησε πρώτος τον τουρισμό; Ασφαλώς οι Βορειο-Ευρωπαϊκές χώρες που είχαν ανάγκη αυτά που σ΄εμάς περισσεύουν. Εμείς είχαμε τότε το << απάνω χέρι>>. Ποιός επομένως έπρεπε να θέσει τους όρους και να αποφασίσει για την οριοθετημένη τουριστική ανάπτυξη και όχι την ανεξέλεγκτη; Έλαβαν εντολή οι τοπικοί μας άρχοντες και γενικότερα οι ιθύνοντες της χώρας από το Διευθυντήριο της Λεοντείου Εταιρείας (οπότε δικαιώνεται ο αείμνηστος Νικηφόρος Μανδηλαράς με το περίφημο δημοσίευμά του το 1961 <<η Ελλάς εις στο στόμα των Λεόντων>> ή δωροδοκήθηκαν μηδίσαντες για να ανοίξουν διάπλατα τις πύλες εξαπατώντας τον Λαό πως θα τρώνε και τα εγγόνια τους με χρυσά κουτάλια, παρασιωπώντας όλα τα αρνητικά επακόλουθα, περιβαλλοντικά τε και ηθικά; Τον έπεισαν ότι ο τουρισμός είναι η μοναδική οδός επιβίωσης και ευημερίας, ενώ αιώνες ζούσαν από την πλούσια γη τους, που δυστυχώς σήμερα η περισσότερη τσιμεντοποιήθηκε και βοθροποιήθηκε. Μεθοδεύτηκε ευφυέστατα η αποκοπή των Κώων από τη γη τους και φυσικά το ξεπούλημά της με αποτέλεσμα να μεταλλαχτούν οι περισσότεροι από αφεντικά σε υπηρέτες.

Αξίζει να θυμηθούμε εδώ, για παράδειγμα, την περίπτωση των Εβραίων της διασποράς που έσπευδαν και αγόραζαν από τους ανυποψίαστους Παλαιστινίους τη γη τους, από την δεκαετία του ΄30, για να δημιουργηθεί τελικά το 1948 το κράτος του Ισραήλ.

Και για να επιστρέψομε στα καθ΄ημάς. Είχε η Κως τόσα ανεξάντλητα αποθέματα νερού για τόσο βαρειά τουριστική βιομηχανία; Έχει ποτάμια όπως οι Ευρωπαϊκές χώρες; Εκατομμύρια χρόνια πέρασαν για να γεμίσουν οι υδροφόρες λεκάνες της γης μας και το φυσικό ξεχύλισμά τους δημιουργούσε τις τόσες κρυστάλλινες πηγές μας. Με την διαρκή όμως υπεράντληση φτάσαμε στο σημείο να ανοίγει κανείς τις απαστράπτουσες μεν βρύσες για να βλέπει να τρέχει τις περισσότερες φορές σοκολατούχον ύδωρ. Και αυτό μέχρι πότε θα υπάρχει; Μπορεί να βελτιώθηκαν οι βιοτικές συνθήκες των κατοίκων, αλλά ο τουρισμός, όπως διαμορφώθηκε στην Κω, είναι μιας νέας μορφής αποικιοκρατία με αναπόφευκτη την λεηλασία και του υπογείου πλούτου της. Προσθέσαμε παντού την αρχαία πρόθεση υπέρ στην λατινική της μορφή super από το υπέρ-μάρκετ, την υπέρ-κατανάλωση, την υπέρ-άντληση,την υπέρ αλιεία, το υπέρ κέρδος κλπ. μέχρι τον υπερ-άνθρωπο, παραβιάζοντας έτσι την αρμονία και την ισορροπία του μέτρου που ύμνησε η Αρχαιότητα. Θα αναφέρω έδώ ένα παράδειγμα όσο θυμάμαι (αν έγραφα το άρθρο στην Αθήνα θα είχα ακριβή στοιχεία): κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου και συγκεκριμένα κατά την εκστρατεία στη Σικελία, οι ντόπιοι αρνήθηκαν την παροχή νερού για ανεφοδιασμό των εξ Αθηνών και εκ Λακεδαίμονος ελθόντων στρατευμάτων, υπερασπιζόμενοι έτσι τον φυσικό τους πλούτο. Ας μη ξεχνούμε επίσης ότι οι Πέρσες όταν ήλθαν να κατακτήσουν την Ελλάδα ζητούσαν συμβολικά <<γην και ύδωρ>> ως σημείο υποταγής. Η διαχρονική πλέον φράση <<γην και ύδωρ ου δίδομεν>> δεν πέρασε τυχαία στην αθανασία. Δυστυχώς εμείς δώσαμε και γην και ύδωρ άνευ όρων. Τώρα απλώς υφιστάμεθα τις συνέπειες. Τί ωφελεί να κατηγορεί η μία δημοτική αρχή την άλλη; Απλά αγνοήσαμε για άλλη μια φορά την σοφή ρήση του Ιπποκράτη <<το προνοείν μείζόν εστί του θεραπεύειν>>.

 

Κατερίνα Παπαθωμά – Μαστοροπούλου

(Αντιμαχείτισσα)

Από το 2016 είχαν να πλυθούν οι κάδοι απορριμάτων – Από Αντιμάχεια ξεκίνησε το πλύσιμο 125 κάδων

Ένα σπάνιο βίντεο ντοκουμέντο από γλέντι σε πανηγύρι της Παναγίας της Κοίμησης στην Αντιμάχεια της Κω στις 15 Αυγούστου του 1977 και μοναδικό του Παναγιώτη Καντούνια (λαούτο) μιας και πέθανε μόλις έξι μήνες μετά, τον Φεβρουάριο του 1978.

Το υλικό ανήκει στον Δημήτρη Δημότσο ο οποίος ήταν σε διακοπές με την οικογένεια του από την Αυστραλία και τράβηξε αυτές τις μοναδικές εικόνες με την βιντεοκάμερα του. Βιολί παίζει ο Γιώργος Σακέλλης ενώ δίπλα κάθετε ο Γιώργος Κιλιμάτος για να παίξει κι εκείνος λαούτο με την σειρά του. Στον χορό διακρίνονται πρώτος ο Μιχάλης Τσακίρης με την γυναίκα του Διονυσία και τις κόρες τους Κοκόνα και Μαρία ,καθώς και οι αδελφές Μαρίτσα και Γεωργία Παρβάκη και ο Νικόλας και η Ευανθία Καλλωνά. Την εποχή εκείνη τα πανηγύρια ξεκινούσαν νωρίς το απόγευμα και κρατούσαν μέχρι τα ξημερώματα.

Παναγιώτης Καντούνιας:
Παππούλης ήταν το πραγματικό του επίθετο , αλλά ήταν σε όλους γνωστός ως Καντούνιας. Το ψευδώνυμο το κληρονόμησε από τον πατέρα του, ο οποίος συνήθιζε να φορεί ένα καπέλο με καντούνια, όπως λέγονται οι γωνιές στο τοπικό ιδίωμα. Γεννήθηκε το 1898 στην Αντιμάχεια. Ο πατέρας του, Γιάννης Παππούλης (Καντούνιας), είναι ο παλαιότερος γνωστός λυριστής της Αντιμάχειας, τον οποίο συνόδευε στο λαούτο ο Παναγιώτης. Λαούτο έμαθε, κατά τη μαρτυρία της Σεβαστής Ἀλαβέρα (Κρασαΐνα), από τον Δημήτρη Κουνούπη, λαουτιέρη του Βασίλη Χατζηδημήτρη. Συνεργάστηκε
σχεδόν με όλους τους βιολιστές, όχι μόνο από την Αντιμάχεια αλλά και από τα υπόλοιπα χωριά της Κω. Οι πιο μακροχρόνιες όμως συνεργασίες του ήταν με τον Βασίλη Χατζηδημήτρη, που ήταν και πεθερός του, έπειτα με τον κουνιάδο του Γιάννη Χατζηδημήτρη, με τον Γιώργο Σακέλλη και με τον Νίκο Μαύρο. Συμμετείχε στις ηχογραφήσεις της Ακαδημίας Αθηνών (1958), του Ραδιοφωνικού Σταθμού Ρόδου (1961) και του Σίμωνα Καρά (1971).Ήταν ο ικανότερος ίσως πριμαδόρος λαουτιέρης της Κω, με εξαιρετική δεξιοτεχνία τόσο στον ιδιαίτερο σολιστικό τρόπο παιξίματος στα τραγουδιστικά κομμάτια, όσο και στην τοπική τεχνική ρυθμικής συνοδείας με ντρίλιες, με φήμη που ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια του νησιού. Εκτός αυτού, ήταν εξαιρετικός τραγουδιστής αλλά και στιχοπλόκος, με βαθιά γνώση της παλιάς τραγουδιστικής παράδοσης της Αντιμάχειας, καθώς είχε θητέψει δίπλα στον λυριστή πάτερα του αλλά και στον βιολιστή Βασίλη Χατζηδημήτρη. Λειτούργησε ως δάσκαλος για πολλούς νεότερους, ακόμα και για τον ίδιο τον βιολιστή Γιάννη Χατζηδημήτρη, αλλά και για την Άννα Σαρρή-Καραμπεσίνη. Πέθανε το 1978 σε ηλικία 80 ετών αφήνοντας μας μια εξαιρετικά σημαντική παρακαταθήκη.

Μπροβάλετε μπροβάλετε ΄΄Δράσεις΄΄
Γιάννης Μαστόρος-Κυριάκος Παππούλης

ferriesingreece2

kalimnos

sportpanic03

 

 

eshopkos-foot kalymnosinfo-foot kalymnosinfo-foot nisyrosinfo-footer lerosinfo-footer mykonos-footer santorini-footer kosinfo-foot expo-foot