Το θέμα των ναρκωτικών δεν εμφανίζεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ούτε απασχολεί ιδιαίτερα τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σε κάθε γωνιά της Χώρας μας το πρόβλημα των ναρκωτικών έχει βρει τη λύση του.
Υποβαθμίστηκε, μπήκε στο "χρονοντούλαπο",...έχουμε άλλα "πιο σοβαρά προβλήματα να λύσουμε" και από τα "σαλόνια" της επικαιρότητας επέστρεψε στα "αλώνια" των πεζοδρομίων και των ιδιωτικών ιατρείων.
Εκεί συναντάμε τα λεγόμενα "πρεζόνια" ντόπιους και μετανάστες μαζί, "τελειωμένοι" σε μια γωνιά ή ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους, αναίσθητους πολλές φορές με μια σύριγγα καρφωμένη στο χέρι.
Άλλοι εκλιπαρούν για τις "περίφημες συνταγογραφίσεις " από ιδιώτες γιατρούς και πολλές φορές διαδραματίζονται και άγρια επεισόδια. Όλοι αυτοί ζούνε το καθημερινό τους ταξίδι ανάμεσα στο δικό μας " δεν βαριέσαι" και σε μια κακοποιημένη πολιτική , που δεν μπορεί να δει πια "ούτε τη μύτη της!!", αδιαφορώντας για τα σοβαρά προβλήματα της κοινωνίας, των παιδιών μας , της επόμενης γενιάς.
Η σκέψη όλων αυτών των ανθρώπων, που ζουν στην κόλαση των ναρκωτικών, πολλές φορές δραπετεύει , το σώμα όμως, παραμένει αμέτοχο , σαν σιωπηλός μάρτυρας ενός εγκλήματος διαρκείας , που εδώ και χρόνια διαπράττεται .
Αδιαφορεί η πολιτική εξουσία να δει κατάματα και ουσιαστικά το πρόβλημα και έτσι οι χρήστες μαλακών και σκληρών ναρκωτικών "εγκαταλείπονται στα χέρια" των παράνομων κυκλωμάτων.
Δυστυχώς είναι μεγάλος ο αριθμός των εξαρτημένων ατόμων και όσο αργούμε να συνειδητοποιήσουμε ποια προγράμματα θεραπείας χρειάζονται, ποιοι χώροι και ποια πολιτική βούληση είναι αναγκαία , σε πολύ λίγα χρόνια θα ζούμε όλοι μετά βεβαιότητας μια μεγάλη κόλαση, ένα μεγάλο κοινωνικό δράμα με ανέλεγκτες προεκτάσεις.