Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι αδόκιμο ν' αρχίζεις ένα δημοσιογραφικό κείμενο, ακόμα κι όταν πρόκειται για το review μια συναυλίας, με το επιφώνημα «ουάου». Στην περίπτωση όμως που γράφεις μετά από ένα live του Ara Malikian, του... Mick Jagger του βιολιού, είναι σχεδόν επιβεβλημένο.

Αυτό σκεφτόμουν χθες αμέσως μόλις τελείωσε η δεύτερη εν Ελλάδι συναυλία του σπουδαίου Λιβανέζου καλλιτέχνη στο κατάμεστο «Παλλάς» -η πρώτη δόθηκε την Παρασκευή- στο πλαίσιο της περιοδείας του «Royal Garage World Tour».  

Εντάξει, ο Malikian είναι ένας μεγάλος βιρτουόζος του βιολιού, με απίστευτο ταμπεραμέντο και ενέργεια που τη μεταδίδει στο κοινό και το ηλεκτρίζει, η επταμελής ορχήστρα του αποτελείται από εξαίρετους μουσικούς με απίστευτο δέσιμο μεταξύ τους, αλλά φτάνουν αυτά για να χαρακτηρίσεις την παράσταση που μόλις είδες μοναδική;

Το «μυστικό» της μοναδικότητάς του βρίσκεται στον... λόγο, στις ιστορίες που διηγείται ανάμεσα στα κομμάτια του set list της συναυλίας και κυρίως στον τρόπο με τον οποίο τις αφηγείται, παρουσιάζοντας έτσι τη -σαν βγαλμένη από μυθιστόρημα- ζωή του τόσο γλυκά και τρυφερά σαν ένα πολύ όμορφο παραμύθι. Κι όλα αυτά διανθισμένα με σπάνιου επιπέδου χιούμορ και αυτοσαρκασμό.

Κι κάπως έτσι ο χαρισματικός σολίστας, αναμιγνύοντας ιδανικά τη μουσική με τις λέξεις, μας ταξιδεύει από τον Λίβανο των βομβαρδισμών και των υπόγειων καταφυγίων στη Γερμανία, στη Νορβηγία, στην Αγγλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία με την ίδια άνεση που μας περνάει από τη μουσική του Παγκανίνι και του Μπαχ σε αυτή των Led Zeppelin, της Björk, του David Bowie, των Radiohead, για να καταλήξει στο «Pulp Fiction» και τη «Misirlou».

Δεν ξεχνάει να αφιερώσει ένα κομμάτι στους πρόσφυγες όπου Γης, καθώς όπως λέει κι αυτός πρόσφυγας είναι, και να τονίσει πως δεν μπορεί να καταλάβει τον τρόπο που πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν το προσφυγικό ζήτημα κι ένα στη μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους, όντας κι ο ίδιος αρμενικής καταγωγής.

Με το αγαπημένο βιολί του κολλημένο πάνω του, ένα με το σώμα του, κατεβαίνει τα σκαλιά της σκηνής του «Παλλάς» και διασχίζει τους διαδρόμους του θεάτρου παίζοντας τη θεσπέσια μουσική του. Η συναυλία τελειώνει και νιώθουμε σαν ο Ara Malikian να αποχαιρετά τον καθένα προσωπικά... efsyn.gr