41 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι μνήμες και τα μηνύματα της εξέγερσης προβάλλουν στο προσκήνιο επίκαιρα και ανθεκτικά. Σήμερα, που η χώρα, η κοινωνία και η νέα γενιά βρίσκονται αντιμέτωπες με μια πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική κρίση, η παρακαταθήκη του αγώνα για τη δημοκρατία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια είναι ο οδηγός για ένα ελπιδοφόρο αύριο.
Η γενιά της κρίσης δεν πρέπει να αποδειχθεί μια χαμένη γενιά. Πρέπει, αντίθετα, αξιοποιώντας όλη την εμπειρία της μεταπολίτευσης, να σταθεί όρθια, απέναντι στο κλίμα της γενικευμένης απαξίωσης, διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον, που δεν θα σφραγίζουν η απόγνωση της ανεργίας, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση.
Στις μέρες μας, όπου τα φαντάσματα του φασισμού απειλούν να πάρουν πάλι σάρκα και οστά, η διαφύλαξη του δημοκρατικού κεκτημένου και ο ασυμβίβαστος αγώνας ενάντια στις νεοναζιστικές πρακτικές και σε όσους επιδιώκουν να δηλητηριάσουν την κοινωνία με τον ρατσισμό, αποτελούν απόδοση τιμής στο Πολυτεχνείο και έμπρακτη αναγνώριση της συμβολής του στη δημοκρατική ιστορία της χώρας.
Η έκβαση της αναμέτρησης ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη σφραγίζει πάντοτε τις κοινωνίες και προσδιορίζει το μέλλον τους. Στην περίπτωση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, χρέος όλων μας είναι η μνήμη να νικά πάντοτε τη λήθη.

Εκτός από την αλήθεια των αριθμών υπάρχει και η αλήθεια της κοινωνικής πραγματικότητας. Με την ανεργία να καλπάζει, την κοινωνική συνοχή βαθιά τραυματισμένη και την οικονομία εγκλωβισμένη στο τέλμα της ύφεσης κανείς δεν δικαιούται να κομπάζει ή να πανηγυρίζει.